Best Kept Secret Festival – Vrijdag, Hilvarenbeek, 7 juni 2024
Het Best Kept Secret festival mag dit jaar tien kaarsjes uitblazen want we zijn alweer toe aan de tiende editie van dit sfeervolle festival in het safaripark Beekse Bergen. Wij waren er vanaf de tweede bij dus moeten nog een jaartje wachten op ons jubileum. Toch feesten wij graag mee natuurlijk deze editie en er staat ons weer veel fraais te wachten. Wat direct opvalt: de Casbah is aangepast en is nu makkelijker toegankelijk, wat groter met ook een hoger podium, en ook van buitenaf kun je nu naar binnen kijken. Ik was hier vorig jaar kritisch over en blijkbaar niet de enige, maar de organisatie heeft dus geluisterd en verdient hierdoor een heel groot compliment. Waarschijnlijk heeft ook meegespeeld dat het soms ook simpelweg te druk werd wat een risico kan zijn. Neemt niet weg dat ik dus hier lekker veel bands kan gaan kijken dit weekend.
Dus we trappen dan ook maar direct af bij dit licht ontvlambare podium met de jonge band Texoprint uit Rotterdam, de stad die de laatste jaren hofleverancier lijkt te zijn van de wat ruigere garagerock bands. En ook Texoprint doet dit met verve en heel veel speelplezier. Met vrolijke bekkies spelen ze hun pakkende garage rock liedjes en zien ze met grote ogen de eerste crowdsurfers over elkaar heen buitelen. Het is dan ook onmogelijk om stil te staan op de vrolijke gitaarliedjes van het trio die daarmee voor ons het festivalbal succesvol openen.
Een tijdje terug maakte English Teacher veel indruk op mijn bij hun optreden in de Tolhuistuin, toen hun debuutplaat nog moest uitkomen. Inmiddels is This Could Be Texas uitgekomen en oogstte het lovende kritieken. Vandaag heeft de band het lastig om zo vroeg in het festival het “The Secret” podium te overtuigen van hun kunnen. De liedjes missen net het venijn die ze op de plaat wel hebben en de zang van Lily Fontaine komt ook wat minder indrukwekkend over. Wie weet is het simpelweg de ervaring die deze jonge band nog mist om direct zo’n tent in te pakken. Maar met knappe liedjes als ‘Albert Road’ en ‘Nearly Daffodils’ zou dit uiteindelijk toch moeten lukken.
Het Canadese BADBADNOTGOOD is al sinds 2010 bezig en heeft geen moeite om de “Two” mee te krijgen in hun dansbare jazz. Misschien niet de meest toegankelijke muziek van dit weekend, maar de groep weet het fris en behapbaar te serveren, zonder daar aan muzikaliteit in te leveren. Ze hebben hun band ook uitgebreid op het podium met percussie en blazers, waardoor de nummers moeiteloos de grote tent weet te vullen. Drummer Alexander Sowinski zorgt voor wat publieksinteractie en samen met bassist Chester Hansen speelt hij de lekkere grooves waarop het prima dansen is.
We spoeden ons naar de Cashbah waar Upchuck de boel al flink op stelten aan het zetten is. Wanneer we daar ons bij aansluiten is zangeres Kaila Thompson net even van het podium en leidt drummer Chris Salado de dans terwijl iemand anders achter de drumkit is gekropen. Niet veel later keert Thompson terug om weer meedogenloos van leer te trekken met de snoeiharde punk liedjes en bijtende teksten. Daarbij trilt de Casbah op zijn grondvesten en verandert in een vrolijke chaos.
Op het hoofdpodium is het Zweedse Viagra Boys begonnen aan hun tweede doorkomst in Hilvarenbeek. Vorige keer zetten ze diep in de nacht The Secret volledig op de kop, waardoor ze nu gepromoveerd zijn tot het hoofdpodium in het volle daglicht. Hierdoor zijn de tatouages van Sebastian Murphy én zijn indrukwekkende buik goed zichtbaar. Het lijkt alsof de band steeds meer het feest- en lalgehalte van hun muziek gaat benadrukken getuige de outfits van sommige bandleden. Dit is op zich wel jammer, omdat daardoor de wat meer hoekige en fellere nummers niet de juiste lading krijgen. Maar goed, het publiek is ook overduidelijk hier aanwezig voor een feestje en springt vrolijk mee met Murphy die zelf in zijn bekende lompe stijl over het podium zwalkt. Zo vloeit het bier rijkelijk en wordt er luidkeels “Sports!” en “I’m loose!” gezongen op het veld. Los zijn we nu zeker, als we dat al niet waren.
Ik heb St. Vincent nu een paar keer eerder mogen zien spelen en haar optredens zijn ware kunststukjes. Dus haar wil ik zeker niet missen en we haasten ons dan ook naar de “Two” waar het optreden al aan is gevangen. Op de nieuwe plaat All Born Screaming laat ze zich van haar ruigere kant horen, maar hier in deze tent toont ze juist haar gevarieerde kant. De liedjes worden met veel precisie en overtuiging gespeeld met veel oog voor detail in zowel geluid als beeld. Uiteraard is er veel aandacht voor de nieuwe plaat, maar ook bekendere hits als ‘New York’ en het altijd prachtige ‘Digital Witness’ worden niet vergeten. St. Vincent weet andermaal te imponeren met haar vele talenten.
In “the Secret” vinden we Baxter Dury die langzaam in zijn optreden groeit, waardoor de bezoekers die blijven staan uiteindelijk getrakteerd worden op een performer die met een combinatie van praatzang en verhalende zanglijnen pakkende teksten voordraagt waarbij hij de woorden soms fel uitspuugt. Hij heeft dan ook genoeg te vertellen dus is het zijn zang die op de voorgrond treedt terwijl zijn band dit zonder opsmuk functioneel ondersteunt. Dury weet zelf genoeg de aandacht te trekken met grote theatrale gebaren, maar zonder dit te overdrijven. Het levert een zeer plezierig optreden op van de Engelsman terwijl buiten de duisternis is gevallen.
We eindigen waar we begonnen met de ronkende punk van Snõõper. Die beginnen ondertussen een naam te vestigen en het is duidelijk dat de Casbah nog genoeg energie over heeft deze eerste dag. De korte punknummers met de springerige zang van Blair Tramel vinden gretig aftrek. Het is duidelijk dat de wijzigingen van de Casbah niet ten koste zijn gegaan van de typische punk sfeer en energie. In tegendeel, op deze manier kunnen nog meer mensen delen in het feest wat zo vaak ontsteekt op deze plek.
Geen slecht begin dus van deze jubileumeditie en we proosten nog maar een paar keer op de verjaardag van Best Kept Secret.
Muziekhonger 