Best Kept Secret Festival – Zaterdag, Hilvarenbeek, 8 juni 2024
De tweede dag begint wat wijfelend, wanneer we bij Grace Cummings en Royel Otis gaan kijken. Die kunnen mij echter niet echt bekoren, maar wat geeft het? De sfeer is prima, het bier is koud en een zonnetje lacht ons tegemoet. Maar de dag gaat pas echt van start als we ons opmaken voor Tramhaus.
Deze Rotterdamse formatie hoeft eigenlijk geen intro meer. Twee jaar geleden was de Casbah te klein en moest zelfs hun optreden onderbroken worden omdat het feestje wat te wild werd. Sindsdien is het alleen maar harder gegaan en spelen ze ieder festival plat terwijl de podia groter worden. Hier staan ze zelfs in de “Two” vandaag. En ook daar heeft de band geen enkele moeite mee. Zij zijn nog strakker geworden, spelen met nóg meer overtuiging en de nummers klinken nog sterker. Liedjes als ‘I Don’t Sweat’ en ‘Make It Happen’ zijn al onderdeel van het collectieve geheugen van punk minnend Nederland en worden hard meegebruld. De pit lijkt zich tot halverwege de tent uit te strekken met een kluwen van malende armen. De liedjes lijken nog meer groove en dynamiek te bevatten waardoor ze aan extra kracht winnen. Zanger Lukas Jansen is volledig in controle en danst met zijn typische slungelige bewegingen over het podium. Af en toe wordt een lachende blik uitgewisseld tussen de leden op het podium. Ja, het is duidelijk dat het optreden meer dan gesmeerd verloopt. De Rotterdammers zorgen voor één van de absolute hoogtepunten van dit weekend met een overdonderend goed optreden dat nog lang nagalmt. En dan te bedenken dat hun debuutplaat nog niet eens uit is.
Op het hoofdpodium is ondertussen de Malinese actrice en zangeres Fatoumata Diawara neergestreken. Ik ben groot fan van haar muziek en optredens en mocht haar al meerdere malen live zien. De charismatische Diawara kent een tragische geschiedenis en woont al een tijdje in Frankrijk nadat ze haar thuisland moest achterlaten om haar droom te kunnen verwezenlijken om actrice en zangeres te worden, iets wat in Mali ondenkbaar is. Maar ze blijft altijd trouw aan haar afkomst door typische Malinese muziek, zang en dans te verwerken in haar liedjes. Die laveren tussen pop en traditionele folk, en tussen melancholie en opzwepend dansmateriaal. Altijd met Diawara als stralend middelpunt gekleed in prachtige kleurrijke gewaden en jurken. Het immense scherm toont fraaie beelden, vermengd met futuristische animaties. Diawara danst over het podium met haar stralende gezicht en lach en eventjes in het mulle zand voor het podium in de zon, wanen we ons in Mali onder de Afrikaanse zon.
Vorig jaar zag ik de nieuwe band Library Card, ook al uit Rotterdam, voor het eerst op het Loose Ends festival waar ze een goede indruk achterlieten. Ze brachten een EP uit, Nothing, Interesting, waarmee ze al aardig wat belangstelling weten te wekken. In de Casbah laten ze horen waarom, met scherpe post-punk gitaren en de praatzang van Lot van Teylingen, die vaak blijven repeteren zodat ze rond blijven spinnen in je hoofd. Het zijn meer bedachtzame liedjes die minder tot crowdsurfen uitnodigen, maar wel degelijk effectief zijn. Library Card is overduidelijk op de goede weg.
In de “Two” blijkt Slowdive begonnen aan een indrukwekkend optreden. De shoegaze veteranen kunnen rekenen op veel belangstelling, uiteraard door hun monumentale status onder shoegaze liefhebbers, maar ook door hun zeer sterke laatste plaat everything is alive dat vorig jaar uitkwam. Ze verzorgen vandaag een misschien wel perfect optreden waarbij hun geluid optimaal tot zijn recht komt. De lagen van geluid die samensmelten tot een muur van noise kon live niet krachtiger klinken. Geduldig worden de nummers zo gevormd en uitgesponnen tot een hynotiserend geheel, wat samen met de psychedelische visuals extra versterkt wordt. Het publiek dat massaal is op komen dagen wordt volledig meegezogen hierin en blijft tot de laatste noot van dit magistrale optreden geboeid.
Dan vallen daarna de Lambrini Girls eigenlijk toch wel tegen. De twee Engelse dames bijten fel van zich af met opzwepende punk nummers en kritische teksten. Daar zitten leuke nummers tussen, maar ik vind het vooral rommelig overkomen en de zang uiteindelijk vooral schreeuwerig waardoor er weinig variatie te horen is. Het is natuurlijk punk, maar hierdoor verliest de boodschap toch aan kracht wat mij betreft.
Ik wandel daarom nog maar even langs bij Paolo Nutini die als hoofdact op het hoofdpodium staat. De zanger heeft vaker bewezen over een geweldige stem te beschikken en bevlogen optredens te kunnen geven. Vooraf rezen er twijfels of dit hoofdact materiaal is, maar dat blijkt toch teveel gevraagd van hem. Het wordt zelfs een beetje saai en ik vraag me af of dit een juiste keuze is geweest.
Gelukkig staan in The Secret één van mijn favoriete bands geprogrammeerd dus ik zorg dat ik ruim op tijd een goede plek heb. Garagerock held John Dwyer is de drijvende kracht achter deze formatie en hij kent een erg hoge productie in verschillende gedaantes. Ook Osees kende al vele verschijningsvormen met bijbehorende naamsveranderingen waardoor het moeilijk is het allemaal bij te houden. Het is niet meer zo experimenteel als in het begin en ze concentreren zich wat meer op het ruigere gitaarwerk met duizelingwekkende solo’s en jams. Om de groove in de nummers extra aan te zetten bedient de band zich van twee drummers, waardoor er een nog grotere drive ontstaat. Dit zorgt voor een verschroeiende set met een moordend tempo en een wilde pit waarbij ik veilig aan het randje mee kan deinen. Wat trekken de mannen weer hard van leer zeg. Soms gooit Dwyer er nog wat meer electronische effecten in voor extra psychedelische sfeer. Het tempo wordt af en toe wat omlaag gebracht door meer jazzy en funky te spelen om het daarna toch weer te laten exploderen door een eruptie van gitaar en drums. Het is overduidelijk waar mijn andere favoriete band King Gizzard and the Lizard Wizard de mosterd haalt. Wat een ongelooflijk lekker optreden weer van deze giganten.
Met deze uitsmijter is het energie niveau weer flink toegenomen en gaan we eens kijken wat de nacht te bieden heeft.
Muziekhonger 