Kikagaku Moyo @ Paradiso Amsterdam, 28 augustus 2021
Het is moeilijk te geloven dat ik al zo lang niet meer in mijn favoriete concertzaal Paradiso ben geweest. Het lijkt bijna in een vorig leven te zijn geweest, dat ik er voor het laatst was. Maar eindelijk gaat het dan toch weer gebeuren! De Japanse psych rock band Kikagaku Moyo treedt er op. In eerste instantie zou het een concert zonder beperkingen zijn, maar door veranderde regels is het dan toch een zitconcert geworden. Dat mag de pret niet drukken en als een kleuter zo blij die voor het eerst op schoolreisje gaat, begeef ik me naar de poptempel.
Het werd nog even spannend gemaakt door de CoronaCheck app, die het niet meer nodig vond om een QR code te laten zien. Een uur aan de telefoon met de GGD waarvan het grootste deel in de wacht, leverde me “een ticket” op. Gelukkig was ik hier de avond ervoor al achter gekomen en had al voor de zekerheid een “testvoortoegang” afspraak gemaakt. Dat verliep eerder op de dag gelukkig wel soepel en zodoende zit ik vol verwachting in de grote zaal. De vijf vrienden van Kikagaku Moyo bestijgen het podium en aan het luide applaus is te horen dat ik niet de enige ben die hier reikhalzend naar heeft uitgekeken.
Ik heb de band al een aantal keer eerder gezien maar nog nooit in een eigen headliner show. Sinds de eerste keer dat ik ze zag ben ik de band steeds meer gaan waarderen en hun psychedelische rock past helemaal in mijn straatje. Het duurt dan ook niet lang om me mee te laten zuigen in de wondere wereld van de band. Ze bouwen de nummers meestal rustig laagje voor laagje op, uitermate geduldig, zonder het direct te laten ontploffen. Soms werken ze zo naar een climax toe, maar laten die nu en dan ook plagerig achterwege. Het zorgt dat het steeds spannend blijft en je nooit precies weet waar ze heen gaan. De muziek is een mengeling van Krautrock en classic rock, met nummers die heerlijk uitgesponnen worden. Door de inzet van een sitar krijgt het ook een Oosters tintje en juist die sitar is altijd een beproefde toevoeging voor dat extra psychedelische randje. Het is zeg maar een soort rustige versie van King Gizzard and the Lizard Wizard.
Het is een recept dat erg goed werkt en de zaal laat zich er dan ook dankbaar in meeslepen. Het enthousiasme is aan beide kanten groot en regelmatig laten de fans in de zaal horen de erupties en solo’s te kunnen waarderen. De band, waarvan de leden als ik het goed begrijp gewoon in Amsterdam wonen, bedankt op haar beurt regelmatig het publiek voor dit warme bad. En een warm bad was het zeker, ook voor mij. Het voelt als thuis komen en het is alsof ik hier vorige week nog ben geweest. Hopelijk wordt de wereld om ons heen langzaam weer wat vrijer en stapelen de concerten zich binnenkort weer lekker op, zodat ik weer vaak in deze heerlijke zaal te vinden zal zijn. Nu maar hopen dat de GGD mijn CoronaCheck app ook kan overtuigen dat ik er toch echt helemaal klaar voor ben.
Muziekhonger 