Best Kept Secret Festival – Zaterdag, Hilvarenbeek, 11 juni 2022
De eerste dag van Best Kept Secret voelde als thuis komen. Vanuit onze fijne bungalow zien we wat giraffen en dromedarissen langs sjokken. Iets verder weg dan wat Beekse Bergen adverteert want we hebben net een huisje met wat ongelukkige ligging gekregen. Maar we zijn hier voor de muziek en niet de dieren en het is zoals gewoonlijk wel een heerlijk ontspannen manier om een festival te bezoeken. Deze dag belooft een prachtdag te worden, dus wordt het tijd dat ook wij eens gaan sjokken.
We openen de dag met talent van eigen bodem, de Amsterdamse band Pip Blom. De groep rondom de altijd opgewekte frontvrouw en naamgeefster van de band, bewijst keer op keer een neus te hebben voor pakkende gitaarliedjes. Met nog meer enthousiasme weet de jonge band dit op de planken te brengen met een heupwiegende Blom als stralend middelpunt. Om haar heen ook alleen maar lachende gezichten, vooral van bassist Darek Mercks die ontspannen rondwandelt. Broer Tender Blom beroert fanatiek de gitaar terwijl drumster Gini Cameron als een vrouwelijke Animal met grote bewegingen stuiterend achter de drumkit zit. Het is altijd erg leuk om deze formatie aan het werk te zien en dat ontdekken steeds meer mensen gelukkig, want de Two is gemoedelijk vol gelopen voor dit viertal. Zo starten we de dag met een vrolijke noot en positieve energie.
Daarom hebben we nog genoeg energie zo vroeg op de dag om naar de andere kant te lopen waar The Goa Express is begonnen aan hun set. Ze vervangen Just Mustard die al hun optredens moesten cancellen. De jonge band speelt vrolijke garagerock wat een goede combinatie is met het zonnige weer. Af en toe doet het een beetje aan onze eigen Afterpartees denken, al is die band creatiever en speelt met meer flair. The Goa Express is toch wat te onopvallend om echt indruk te maken en hun liedjes zijn daar ook niet bijzonder genoeg voor. Maar het is verder een prima tijdsbesteding op deze zaterdagmiddag en een excuus om de eerste koude biertjes soldaat te maken.
Tijd om maar weer eens naar het hoofdpodium te wandelen voor een goed plekje bij dEUS. De Belgische giganten laten gelukkig weer van zich horen. Vorig jaar kreeg gitarist Bruno De Groote een beroerte en zag zich gedwongen om de band te verlaten, drie jaar nadat hij Mauro Pawlowski opvolgde. Pawlowski bood nu uitkomst door weer tijdelijk zijn plek in te nemen en zo voelt het ineens ouderwets vertrouwd als de band het podium op stapt. De groep moet even warm draaien en eigenlijk zie ik ze het liefst in een club dan op een zonovergoten festivalpodium, maar het blijft altijd een genot om deze geweldige band aan het werk te zien. Er volgt een set met hun grootste hits als ‘Instant Street’, het altijd prachtige ‘Hotellounge’ en er wordt uiteraard nog even flink feest gevierd met ‘Suds and Soda’. Zanger Tom Barman vermeldt terloops nog even dat de nieuwe plaat eraan komt. Ik kan niet wachten om de nieuwe muziek te horen.
In hoog tempo wierpen de Dubliners van Fontaines D.C. drie geweldige platen, die eigenlijk wel tot instant klassiekers gerekend mogen worden. Daarop herhaalden ze zichzelf niet, maar laten een ongekende evolutie horen. De post-punk nummers zijn indrukwekkend en fel met teksten van hoge kwaliteit. Live weten ze dit ook erg overtuigend te brengen wat ik al een paar keer heb mogen ervaren. Ondertussen schiet de band als een komeet omhoog en lijkt het bereiken van de hoogste rock status een kwestie van tijd. Als dat zo is, zullen ze de headliner slot van menig festival kunnen gaan invullen. Vandaag staan ze nog even in de zon hier op het hoofdpodium en stellen wederom niet teleur. Er wordt hard meegedanst met nummers als ‘Boys In The Better Land’ en ‘Too Real’. Maar ook nieuwere nummers van hun laatste LP Skinty Fia als ‘Big Shot’ en het magistrale ‘Jackie Down The Line’ gaan er zonder problemen in bij het volgestroomde veld. Over een paar jaar zou deze band zo maar een maatje te groot kunnen worden voor een festival van deze omvang.
Lang keek ik uit naar The Strokes en toen ze voor de 2020 editie van Best Kept Secret werden aangekondigd was ik daar erg blij mee. Twee jaar wachten vergrootte het enthousiasme alleen nog maar meer. Wat een teleurstelling was dit optreden vanavond dan ook, met zanger Julian Casablancas die overduidelijk head first de snoepdoos in is gedoken en gedurende de avond alleen maar valser gaat zingen, de nummers niet meer kan volgen en tollend over het podium beweegt. Zijn warrige commentaar, waarbij hij ook nog wat weglopend publiek beledigt, helpt ook niet. ZIjn band speelt routineus de nummers die de band zo beroemd hebben gemaakt. De band heeft daarmee goud in de handen, maar doet daar vanavond helemaal niets mee. Zo te zien kan de rest van de band ook niet wachten tot dit optreden voorbij is. Ik blijf staan omdat ik het veel te druk vind om me uit het publiek te worstelen. Alle mooie visuals ten spijt, was dit echt van beschamend laag niveau en ik zou willen dat ik aan de andere kant van het terrein bij Kikagaku Moyo kon staan.
Die kant wandelen we uiteindelijk wel uit om na het debacle op het hoofdpodium het chagrijn weg te spoelen met de nodige biertjes en vrolijke muziek. Gelukkig staat daar YĪN YĪN en de Maastrichtenaren weten er een mooi feest van te maken. Hun instrumentale orientaalse psych pop disco funk is daar volledig op zijn plek voor een hongerig publiek dat nog genoeg energie heeft om te dansen. De dansbare grooves boordevol percussie zijn daarvoor het ideale middel en er ontstaat dan ook een uitgelaten stemming. Heerlijke band dit die laat zien hoe het wel moet. Letten jullie op, The Strokes?
En zo eindigt deze dag gelukkig alsnog met een grote grijns van oor tot oor. De vele lekkernijen, de goede sfeer en de warme zon hebben daar ook zeker aan bij gedragen.
Muziekhonger 