TW Classic 2022 @ Rotselaar, 25 juni 2022
Torhout Werchter was ooit een één-daags festival, maar groeide uit tot een enorm groot evenement van vier dagen, waar ik vaak ben geweest. Om de sfeer van die begintijd terug te halen werd ooit besloten om TW Classic te introduceren. Eén dag festival met één podium met een paar grote internationale artiesten en wat kleinere meer lokale acts. Er zou dit jaar ook nog een tweede dag TW Classic plaats vinden, namelijk een dag na de eerste, maar de kaartverkoop viel tegen en de line-ups werden in elkaar geschoven en alleen de eerste dag gaat door. Dus uiteindelijk worden er nu toch drie podia gebruikt.
Eigenlijk wilde ik vooral The Smile zien, omdat ik niet bij het concert in Paradiso kon zijn, maar headliner Nick Cave & The Bad Seeds is natuurlijk op zichzelf al meer dan de moeite waard. Uiteindelijk zag de poster er behoorlijk aantrekkelijk uit en zakten we weer eens af naar de voor ons bekende plek in Belgie. De aankomst loopt wat vertraging op waardoor we helaas Whispering Sons moeten laten schieten. Gelukkig zie ik die een week later alsnog.
We beginnen dus met Sylvie Kreusch die haar muzikale avontuur begon met Soldier’s Heart en daarna met Warhaus. Nu is ze solo en combineert daarbij ook haar liefde voor mode met muziek. Haar muziek is het beste te omschrijven als art pop waarbij een broeierige sfeer neergezet wordt. Het zijn interessante liedjes die ze maakt en die worden met veel enthousiasme gespeeld vandaag. Kreusch banjert daarbij voortdurend van de ene naar de andere kant van het podium wat een beetje nerveus over komt. De Klub C tent is redelijk volgelopen en het is duidelijk dat haar landgenoten haar een warm hart toedragen. Overduidelijk is het een zeer creatieve en getalenteerde dame, maar echt overtuigend vind ik het optreden niet. Het zakt hier en daar toch wel in en er springen nog niet nummers uit. Maar daar kan met genoeg speeluren natuurlijk verandering in komen.
Iemand die al heel wat speeluren erop heeft zitten is Courtney Barnett. Op het grote hoofdpodium heeft ze alle ruimte met haar band, die slechts een klein deel vullen. Haar slacker rock is een prima combinatie met het zomerse veld op dat moment. De regen is pas voor later voorspeld, dus het publiek geniet nog even van de lome laid back muziek van Barnett. Ze speelt goed en ondanks het grote podium weet ze de aandacht redelijk goed vast te houden. Vooral als ze wat minder laid back speelt en zelfs flink gaat rocken weet ze te overtuigen, maar dat komt vooral doordat het “slacker” karakter na verloop van tijd me gaat vervelen. Ze laat in de wildere stukken ook horen hoe goed haar gitaarspel is met een paar scheurende solo’s. Al met al is het een prima optreden van de Australische artieste.
We zoeken een goed plekje om deze nieuwe band te gaan aanschouwen. Thom Yorke en Jonny Greenwood van Radiohead gingen de samenwerking aan met jazz drummer Tom Skinner, bekend van Sons of Kemet. Dat blijkt zeer vruchtbaar getuige de hele fijne plaat A Light for Attracting Attention die het drietal onlangs uitbracht. Ook op het podium weten de mannen elkaar uit te dagen wat tot spannende muziek leidt. Thom Yorke laat af en toe zelfs een glimlach zien en lijkt zich prima te vermaken. Waar Yorke en Greenwood natuurlijk al jaren met elkaar spelen, weet Skinner ze nieuwe inzichten te bieden met zijn fraaie en creatieve drumspel. Yorke laat horen prima raad te weten met een bas gitaar. Hij wisselt het af met keyboard en gitaar, waarbij Greenwood de bas oppakt. Terwijl het licht is gaan regenen, is dit heerlijk om naar te kijken. Het voelt bijna alsof je in een hoekje van de oefenruimte naar een jam sessie van ze zit te kijken. Van mij had het nog wel even door mogen gaan, maar er moeten natuurlijk ook nog andere bands spelen.
Zoals de Belgische band Intergalactic Lovers. Ik had al een tijdje niets meer van deze sympathieke band gehoord en was blij te vernemen dat ze hier komen spelen. Er is een aantal maanden geleden ook een nieuwe LP Liquid Love uitgekomen, dus de band heeft weer genoeg materiaal en reden om op het podium te klimmen. Ik heb altijd een zwak gehad voor hun sfeervolle en soms melancholische nummers. Een grote rol hierin is weggelegd voor de charmante Lara Chedraoui, die het publiek met gemak weet te verleiden. Niet in de minste plaats om haar fantastische dance moves. De band speelt lekker en de paar hits die ze gehad hebben, kunnen rekenen op veel goedkeuring. Ze hebben op zich een flink repertoire met genoeg goede liedjes, maar hebben misschien nog wel een paar grote hits nodig om een tent als deze helemaal vol te krijgen. Naar het einde toe gaan er toch ook veel mensen bij Florence and the Machine of Placebo kijken.
Ik ga inderdaad ook naar het hoofdpodium waar Placebo al begonnen is. Daar zijn ze begonnen aan een vlammend optreden, ondersteund door levendige en kleurrijke beelden. Iedere keer als ik deze band weer ga kijken, lijk ik vergeten te zijn hoe goed ze wel niet kunnen spelen, en ben ik weer onder de indruk. Ook nu weer weten ze een spetterend optreden neer te zetten. In de tweede helft volgen hun grote hits zoals ‘The Bitter End’, ‘Special K’ en ‘For What It’s Worth’, waarmee ze het veld volledig plat weten te krijgen. Ze sluiten af met ‘Running Up That Hill’, een cover van de hit van Kate Bush, die ze al een aantal jaren geleden eens opnamen en ook regelmatig spelen. Door de hernieuwde belangstelling voor dit nummer door de Netflix serie Stranger Things, is dat natuurlijk helemaal een schot in de roos.
Twee weken na een absolute zegetocht op het Best Kept Secret Festival hebben we weer een afspraak met Nick Cave en zijn The Bad Seeds. Ook dit keer houden we het niet droog, al is dat vooral van de regen die gestaag blijft neerdalen. Maar ook weer door deze fabuleuze artiest die nooit teleurstelt. Het is dezelfde set als twee weken geleden en ook dit keer is Cave voornamelijk op de verhoging pal voor de eerste rijen publiek te vinden. Die verhoging is daar speciaal voor hem geconstrueerd zodat hij in zijn bekende stijl contact kan maken met de eerst rijen. Hij merkt wel een paar keer op dat de verhoging spekglad is geworden door de regen, maar houdt zich gelukkig staande. Het is prachtig om te zien hoe hij met veel emotie, kracht en overtuiging de nummers brengt.
Afwisselend fluisterend, zingend, pratend en schreeuwend voorziet hij ieder liedje van de juiste dynamiek. Daarbij zoekt hij regelmatig oogcontact met zijn trouwe metgezel Warren Ellis, die met wilde gebaren de band aanspoort en zijn viool beroert. Ondanks de vaak donkere en zware nummers, zorgt Cave er altijd voor dat het nooit een depressieve avond wordt, door regelmatig een grappige opmerking te plaatsen om de spanning wat weg te laten lopen. Wat hij ook doet, hij weet dat achter hem The Bad Seeds staan, de geweldige band waarop hij altijd kan rekenen. De laatste tijd wordt daaraan ook het driekoppige achtergrondkoor toegevoegd. Na twee uur is er geen mens meer op dit festival die twijfelt aan Cave lijkt me. Weer zijn we even stil en vol bewondering van wat hij hier heeft neer gezet. Wat een gigant is deze man, simpelweg van een uitzonderlijk niveau.
Zo verlaten we voldaan het terrein na een mooie dag met mooie optredens en fraaie muziek. De TW Classic formule werd wel losgelaten, maar zal waarschijnlijk volgend jaar weer in ere hersteld worden. De headliner is al bekend, namelijk niemand minder dan Bruce Springsteen & The E Street Band. Dat moet toch ook een hele mooie dag gaan opleveren.
Muziekhonger 