Amyl and the Sniffers @ Paradiso Amsterdam, 5 juli 2022
De eindeloze stroom van leuke Australische bands lijkt nog lang niet opgedroogd. Toen het debuut van Amyl and the Sniffers uitkwam in 2019 kon ik ze helaas niet zien optreden. Vanavond kan ik er wel bij zijn, nadat ze een aantal maanden geleden de opvolger Comfort To Me uitbrachten. Verrassend genoeg staan ze in een uitverkochte grote zaal. Ik had geen idee dat deze band uit Melbourne al zo populair was geworden. Ik verwacht dan ook een mooie avond, want Amyl en haar band spelen erg pakkende punk songs, waarop het publiek flink los kan gaan.
De groep vliegt er dan ook direct vol in en stookt het vuurtje direct hoog op. Zangeres Amy Taylor is een ongeleid projectiel die als een beest over het podium raast. Soms alsof ze stampvoetend rondstapt met haar knieën hoog opgetrokken, dan weer knielend vooraan bij het publiek, of headbangend met haar blonde haardos wild heen en weer zwiepend. Het is een feest om naar te kijken terwijl ze tekeer gaat. Ze is misschien geen begenadigd zangeres, maar dat is bij de old school klinkende punk nummers geen enkel probleem. Met haar schelle stem weet ze de aandacht goed te trekken en de band doet de rest. Die is misschien wat opvallend bij deze wilde dame, maar ze laten de nummers genoeg rocken.
Gitarist Dec Martens geeft ze zelfs een metal randje mee met zijn ruige gitaarsound en weet af en toe flink te shredden in zijn solo’s. Dit geeft de fans nog meer energie en regelmatig klimmen stage divers op het podium en duiken overal crowd surfers op. De security houdt daardoor scherp een oogje in het zeil om te zorgen dat er geen brokken worden gemaakt en dat er niet te lang rondgehangen wordt op het podium. Ze staan wel toe dat soms iemand even met Amyl gaat dansen, die daar wel voor te porren is. Tijdens ‘Security’ pakt ze de hand van één van de beveiligers, die vervolgens lachend een dansje met haar maakt. “I’m not looking for trouble, I’m looking for love” zingt ze dan ook en wie zou haar niet geloven?
Zo wordt het een vrolijke puinhoop vanavond op een zeer positieve manier en ik denk niet dat er iemand is die het niet naar zijn zin heeft. Af en toe wordt het publiek aangesproken door Amyl, maar ondanks mijn vrij behoorlijke beheersing van de Engelse taal, kan ik daar geen chocolade van maken. Aan de response te horen ben ik niet de enige, maar wat maakt het uit. Ik zie ook een aantal prachtige hanenkammen en zo lijken de 80s helemaal te herleven. Niet verwonderlijk zijn de huidige tijden een goede voedingsbodem voor punk muziek en Amyl and the Sniffers weten dit op een positieve manier te vertalen. En een flinke dosis positiviteit kunnen we wel gebruiken.
Website | Instagram | Spotify | Twitter | YouTube | Facebook
Muziekhonger 