Porcupine Tree @ Ziggo Dome Amsterdam, 7 November 2022

Twaalf jaar geleden alweer trad de Engelse prog rock band Porcupine Tree voor het laatst op in Nederland. Zanger Steven Wilson refereert er vanavond meerdere malen aan. Ook herinnert hij zich dat Nederland het eerste land was waar ze speelden buiten de landsgrenzen, destijds voor een handvol publiek. Na de vorige tour werd het stil rondom de band en was Wilson zelf vooral bezig met zijn solowerk. Maar in de zomer van dit jaar bleek dat er toch al die tijd gewerkt was aan nieuwe muziek en verscheen dan toch echt een nieuwe plaat Closure/Continuation met daarbij ook nog eens een tour die ze vanavond in de Ziggo Dome brengt. Een blik op het tijdschema belooft een lange avond met een optreden van maar liefst drie uur. Later zal Wilson aangeven dat ze een 20 minuten pauze inlassen omdat ze “ook niet meer de jongsten zijn”. Aan het begin vertelt hij ook nog dat ze alle nummers van de nieuwe LP zullen spelen, dus ik ga er eens goed voor staan. Er mogen geen foto’s gemaakt worden, dus ik heb mijn camera thuis gelaten en er worden de hele avond weinig mobieltjes de lucht in gestoken.

We worden dan ook getrakteerd op een geweldig optreden met een band die hun complexe nummers geduldig, geconcentreerd en met veel gevoel ten gehore brengt. De nieuwe nummers zijn misschien nog geen onderdeel van het collectieve geheugen van de fans, maar klinken onmiskenbaar als Porcupine Tree. Hun muziek maakt vaak gebruik van complexe structuren, oneven maatsoorten en wisselingen en gaat van rustig tot behoorlijk stevig, waarbij ze zich soms in hetzelfde spectrum begeven als Tool. Alleen zo stevig als die band soms kan spelen maken ze het niet. Daarnaast hebben de nummers van de Engelsen vaak een dreigende ondertoon met een wat melancholische klank. Daarbij maken ze heel doeltreffend gebruik van dynamiek door vaak te doseren en het soms te laten knallen. Het geluid is vanavond vanuit mijn niet optimale positie toch goed op orde en de nummers klinken dan ook geweldig.

Niet in de minste plaats komt dat ook natuurlijk door de geweldige muzikanten hier op het podium. Sinds het solo project van Wilso destijds uitrgoeide tot een volwaardige band is toetsenist Richard Barbieri al van de partij. Drummer Gavin Harrison maakt ondertussen ook alweer een paar decennia deel uit van de band en op deze tour worden ze aangevuld met Randy McStine op gitaar en Nate Navarro op bas. Het is geweldig om deze mannen aan het werk te zien en ze de nummers zo achteloos te zien spelen, zichtbaar met veel plezier. Zo is het vijf kwartier genieten, waarna de 20 minuten pauze beginnen. De zaal stroomt halfleeg voor een plas en een glas, waardoor ik de zaal verder in wandel en me daarna behoorlijk dicht bij het podium bevind en de tweede helft dit spektakel allemaal nog beter kan bewonderen. De anderhalf uur die daarna volgt is daarom nóg meer genieten. De visuele effecten beperken zich tot het grote scherm achter het podium waarop allerlei ondersteunende video’s vertoond worden. Soms zijn dat simpelweg de bijbehorende video clips die vaak al artistiek genoeg zijn om een mooie aanvulling te geven. Wilson maakt nog een grap dat ze als toegift een medley gaan spelen van bekende rock nummers maar gelukkig wordt het geweldige ‘Trains’ gespeeld. Het is onduidelijk of deze plaat en tour ooit nog een vervolg zullen krijgen. Daarom moet deze fantastische avond maar lang gekoesterd wordend door alle fans inclusief mijzelf.

Website | Instagram | Spotify | Twitter | YouTube | Facebook

  1. Blackest Eyes
  2. Harridan
  3. Of the New Day
  4. Rats Return
  5. Even Less
  6. Drown With Me
  7. Dignity
  8. The Sound of Muzak
  9. Last Chance to Evacuate Planet Earth Before It Is Recycled
  10. Chimera’s Wreck
  11. Fear of a Blank Planet / Sentimental intro
  12. Fear of a Blank Planet
  13. Buying New Soul
  14. Walk the Plank
  15. Sentimental
  16. Herd Culling
  17. Anesthetize
  18. I Drive the Hearse
  19. Sleep Together
    Encore:
  20. Collapse the Light Into Earth
  21. Halo
  22. Trains