Best Kept Secret Festival – Vrijdag, Hilvarenbeek, 9 juni 2023
Met een programma waarover door veel mensen geklaagd wordt, dat de headliners niet echt aansprekend zijn en er te weinig te beleven zou zijn, is Best Kept Secret toe aan haar negende editie. Ik denk dat het programma genoeg te bieden heeft voor de liefhebber en weet zeker dat er genoeg te beleven zal zijn. Met de huidige weersvoorspellingen belooft het een heet weekend te worden en lijkt het erop dat het safaripark omgetoverd zal worden tot een echte savanne. Dus we zetten koers richting Hilvarenbeek om ons weer eens onder te dompelen in drie dagen beestachtig veel mooie muziek.
De jonge honden van Personal Trainer zijn bezig met een gestage opmars in binnen- en buitenland met hun aanstekelijke muziek. Wat leek te beginnen als gelegendheidsformatie, met leden die deel uitmaken van andere bands, is inmiddels een volwaardig collectief die erg goed op elkaar in gespeeld zijn. Ieder nummer is een schot in de roos en heeft haakjes die zich effectief in je hoofd vasthaken. Buiten dat ze hele goede liedjes weten te schrijven spat op het podium het spelplezier er vanaf onder aanvoering van de altijd energieke Willem Smit. Dit maakt hun optredens een genot om naar te kijken en die je simpelweg mee moet maken en het is de beste manier om hun liedjes te beleven. “Dit was leuk Best Kept Secret” zegt Smit aan het einde van hun optreden. Nee hoor Willem, dit was meer dan leuk, dit was geweldig!
Na het teleurstellende optreden vorig jaar met The Strokes gaat frontman Julian Casablancas vandaag in de herkansing met The Voidz. Vorig jaar had de rest van de band er wel zin in maar bakte Casablancas er weinig van en verspreidde vooral negatieve energie. Waar The Strokes een berg hits heeft, is The Voidz erg experimenteel maar wellicht wel interessant. Het begin is best prima en lijkt Casablancas er beter bij te zijn dit keer. De nummers zijn wel een beetje een allegaartje die alle kanten uitvliegen en soms onnavolgbaar zijn. Hier en daar lijkt er zich daadwerkelijk een liedje te ontvouwen dat ergens toe kan leiden. Uiteindelijk neemt de negatieve kant van Casablancas het toch weer over en gaat hij weglopend publiek beledigen. Ook klinken zijn vocalen niet erg overtuigend en regelmatig ook vals en houden we het uiteindelijk maar voor gezien. Erg jammer om iemand met zoveel talent zich zo te zien verliezen in negativiteit.
Glass Beams
De Casbah was een plek waar het in het verleden goed toeven was met wat ruigere punk- en rockmuziek onder het genot van een koud blikje bier, maar die in de loop der tijd is toegevoegd als volwaardig podium aan de programmering. Echter is het geen volwaardig podium want de golfplaten constructie is te klein, te warm en het podium te laag. Als je al binnen weet te komen is het benauwd en zie je alsnog niets. We luisteren dan maar buiten naar de zwoele gitaarklanken van Glass Beams. Past prima bij de zomerse setting maar net als bij het succesvolle Khruangbin vind ik het niet echt spannend en gebeurt er weinig. Al is dat vanuit onze positie buiten de Casbah lastig te beoordelen.
De Two heeft zich flink gevuld voor het optreden van UMO, die met een nieuwe plaat onder de arm naar Hilvarenbeek zijn gekomen. We bekijken het begin vanaf de rand van de tent, maar gedurende het optreden komt er weer wat meer ruimte waardoor we een beter plekje kunnen bemachtigen. UMO maakt wellicht niet altijd de meest toegankelijke muziek, al hebben een paar flinke hits en vooral het album Multi-Love een hoop fans opgeleverd. Een aantal daarvan worden dan ook met veel gejuich ontvangen. Ruban Nielson is het brein achter de band en is in staat goede liedjes te schrijven met altijd een lekkere dansbare groove, maar die ook kunnen schuren. Zijn hoge stem mist soms wat kracht, maar dat past eigenlijk wel goed in de sfeer van de nummers. Vandaag zetten ze een prima optreden neer, dat weinig nieuws brengt, maar waar genoeg te genieten valt van de lichtvoetige en kundige liedjes. Wellicht worden er niet veel nieuwe zieltjes gewonnen vanavond, maar veel fans en liefhebbers zullen er van genoten hebben. Ikzelf in ieder geval wel.
Wodan Boys
We begeven ons maar weer eens naar de Casbah waar Wodan Boys een eerste serieuze poging wagen de golfplaten stuk te spelen. In eerste instantie lijken het behoorlijke felle rock nummers maar uiteindelijk zijn hun aanstekelijke en vrolijke liedjes toch ongevaarlijk en wat te licht om echt de vlam in de pan te doen slaan, maar het is wel degelijk erg leuk. Blijkbaar spelen er een aantal leden van Son Mieux in deze band, maar ik kan weinig van de muzikanten zien. Ik bevind me dit keer toch echt binnenin Casbah, maar sta net te ver van de band om iets van ze te kunnen waarnemen. Zo te horen doet de band enorm zijn best en dat betaalt zich terug in veel enthousiast dansende mensen.
Vandaag mogen Chemical Brothers als headliner het publiek de nacht in sturen en gezien de opkomst is de band nog behoorlijk populair. Pak hem beet 25 jaar geleden was het duo op ieder festival te vinden. Met hun groovy beats en flitsende visuals waren ze een populaire headliner dat veel publiek trok en hele festivalweides aan het dansen kreeg. Dat zijn ze nog niet verleerd en er wordt ook vanavond dankbaar gedanst op de levendige nummers. Het voelt wel een beetje als een nostalgische trip dus we gaan na een aantal nummers maar eens verder kijken.
Cumgirl8
We geven de Casbah nog maar een kans, maar ook nu moeten we buiten de verrichtingen van Cumgirl8 ervaren. Hoe dit eruit ziet blijft voor ons dus alsnog een raadsel. De eerste paar nummers rocken prima, maar daarna volgen rommelige nummers met elektronica die meer verstorend dan ondersteunend werkt. Of dat door onze ongelukkige positie komt wordt ook niet echt duidelijk. Wat wel duidelijk wordt is, dat ik de rest van het weekend dit podium zoveel mogelijk ga overslaan. Erg spijtig want er staan nog genoeg leuke acts geprogrammeerd, maar dit werkt simpelweg niet.
De Nederlandse rockhelden van De Staat gebruiken het festival als een soort experiment en spelen er maar liefst driemaal. Ieder dag spelen ze een kleur, wat steeds een andere sfeer van de liedjes betekent. Op deze wijze gaan ze zichzelf fileren en krijgen we zo de afzonderlijke ingrediënten te proeven die samen De Staat vormen. Ze trappen vanavond af met “geel” wat de vrolijke en speelse kant van de band representeert. Dit blijkt uiteindelijk het dichtst bij een regulier optreden van de band te komen. Vrolijke nummers als ‘Input Source Select’, ‘Pikachu’ en ‘Make The Call, Leave It All’ worden strak en overtuigend gespeeld. Zanger Torre Florim gebruikt het hele podium, stijgt letterlijk boven het publiek uit op een “riser” en doet koddige dansjes met Rocco Hueting. Opvallend is misschien wel dat door het ontbreken van de andere kleuren er geen rustmomentjes zijn en je ook de branie toch wel mist. Maar zo’n overtuigende live performance samen met een verzameling aan heerlijke rock nummers, hun eigen unieke geluid en een band die ondertussen zo goed op elkaar is ingespeeld, vormen alles bij elkaar wat mij betreft het hoogtepunt van de dag.
Na dit knallende optreden kijken we uit naar de rest van dit weekend. Eerst nog een paar koude biertjes om af te koelen natuurlijk en we komen net op tijd thuis om een neushoorn voor onze bungalow te zien rondscharrelen. Niet slecht voor de eerste dag lijkt me.
Muziekhonger 