Into The Great Wide Open – donderdag + vrijdag, Vlieland, 31 augustus + 1 september 2023
Om op Vlieland te geraken voor ons jaarlijkse uitje naar het Into The Great Wide Open festival, is er natuulijk de veerboot. We nemen altijd de langzame boot, omdat dit al onderdeel van de pret is. Eenmaal op de boot naar Vlieland blijven je zorgen aan het vasteland en wordt langzaam je hoofd leeg gewaaid. De aankomst in de haven van Vlieland voelt inmiddels als thuis komen.
Donderdag
Nadat we ons geinstalleerd hebben is het al tijd voor het eerste optreden van dit jaar. Sophie Straat mag deze aftrap verrichten met haar protestliederen, voorzien van een lach en en een traan. Ondanks haar kritische teksten wordt het een mooi openingsfeest. De charmante Straat danst over het podium van het Sportveld en tovert bij veel bezoekers al snel een lach op het gezicht. Het is misschien niet altijd even zuiver maar het wordt door haar en haar band met veel enthousiasme gebracht. Er is ook tijd voor een serieuzer moment als ze het verhaal van Sanda Dia vertelt, de Belgische student die om het leven kwam bij een ontgroening in Leuven en waarbij de “rijkeluis” daders wegkwamen met milde straffen. Het is een gebaar wat bij de gedreven Straat past en waar het publiek sympathie voor heeft. Zo beginnen we het festival energiek en actueel.
In de Bolder staan inmiddels de leden van MICH klaar om van start te gaan. De bandleden Bastiaan Bosma, beeldend kunstenaar Piet Parra, Sofie Winterson, DJ en producer Rimer London en Mick Johan zouden wellicht bekend kunnen voorkomen aangezien ze stuk voor stuk in andere bands en projecten deelnemen of nog een andere carrière er op naast houden. Bij MICH hoor je heldere en speelse gitaarmelodiëen, met flarden van The Cure. In tegenstelling tot de redelijk vrolijke klanken zijn het duistere teksten en dit werkt doeltreffend. De liedjes steken goed in elkaar, waarbij alles in balans gehouden wordt en de nummers kunnen ademen. De donkere Bolder is een fraai decor daarbij, ondanks dat de zon buiten schijnt.
Op het Sportveld treffen we de Zwitsere formatie L’Eclair met hun instrumentale krautrock en psychedelische soundscapes. Bij de ondergaande zon worden de heupen voozichtig losgemaakt en de kelen gesmeerd. De zes leden lijken het prima naar hun zin te hebben op het eiland en laten hun aanstekelijke muziek de nacht inluiden. Heupwiegend laten we ons daar graag bij meevoeren.
Bastiaan Bosma van MICH heeft snel een droog shirtje aangetrokken om alweer het podium van de Bolder te beklimmen en daar de bas op te pakken bij Ploegendienst. Deze punkband leek op zijn gat te liggen maar wist zich hier op dit eiland te hervinden met een nieuwe plaat als resultaat, die in deze zaal werd opgenomen. De Nederlandstalige, rauwe punknummers, door zanger Ray Fuego fel gebracht, missen hun uitwerking niet. Gecombineerd met het ontregelende karakter van hun optredens, onstaat de eerste serieuze mosh pit van het festival. De band vliegt er vol in en het publiek dat nog boordevol energie zit, gaat wild mee in deze gekte.
Terug op bij het Sportveld doen we het rustiger aan. Onder toeziend oog van de blauwe supermaan speelt het Warhaus van Maarten Devoldere zijn prachtige liedjes. De Balthazar zanger en gitarist maakte een nieuwe plaat waaraan zijn ex-vriendin Sylvie Kreusch niet meer meedeed na hun relatiebreuk. Het zorgde wel voor een plaat vol liefdesverdriet die in het donker effectief neerdalen op het massaal toegestroomde publiek. De band rondom Devoldere zijn niet de minste muzikanten en ze weten de sfeervolle liedjes met veel gevoel en geduld te brengen. Er ontstaat zo zelfs een intieme sfeer waarbij we allemaal meezwelgen in het verdriet van Devoldere. Warhaus vormt zo het sluitstuk van een zeer geslaagde eerste dag van deze editie.
Vrijdag
Na een mooie openingsdag verlaten we ons onderkomen voor één nacht en trekken in ons huisje in de duinen waar we de rest van de week zullen verblijven. Dit zal een prima uitvalsbasis zijn voor ons verblijf op Vlieland.
We zorgen dat we op tijd weer op het Sportveld staan voor het Rotterdamse Elephant. Met hun eerste plaat Big Thing wisten ze veel indruk te maken en inmiddels wordt over een paar weken alweer het vervolg verwacht. Vandaag spelen ze hun mooie Americana liedjes lekker in het zonnetje terwijl wij nog even wat dromerig meesoezen. Vooral wanneer de mannen de fonkelende gitaarmelodieen combineren met mooie meerstemmige zang weten ze indruk te maken. Een heerlijke start van de dag dus waarbij het eerste koude biertje voorzichtig genuttigd wordt.
We gaan eens op de Tokkelbaan kijken waar de Australische Indigo Sparke in haar eentje het podium beklimt. Het is haar echte naam dus daar willen we wel eens naar luisteren. Sparke is onder de indruk van de prachtige en zonnige omgeving en het in grote getale opgekomen publiek dat vooral luierend in de zon naar haar mooie stem luistert. Ze laat zich vooral van haar rustige kant horen, waardoor het mij wat minder bevalt, maar het is duidelijk dat veel mensen hier erg van genieten.
Ook de drie dames en heer van Picture Parlour zijn onder de indruk van hun eerste optreden buiten de UK. Hun wat duistere muziek doen mij vooral denken aan de wat donkere ingetogen nummers van Arctic Monkeys, niet op de laatste plaats door de manier van zingen van Katherine Parlour. Zij brengt de nummers op eenzelfde manier als Alex Turner, door hangend in de melodie haar teksten uit te smeren. Dit bevalt mij uitstekend, dus ik ga ze in de gaten houden.
Terug op het Sportveld is Stone te vinden die in de volle zon het publiek vermaken met nummers over de problemen van hun generatie. MIsschien niet het meest geschik voor deze tropische omstandigheden, maar de band speelt de rock nummers met veel enthousiasme. Frontman Fin Power laat zijn spierballen zien en is regelmatig vooraan het podium te vinden. Gadeslagen door kinderen met grote oorkleppen op weet hij zo het publiek prima te vermaken.
In de donkere Bolder is het de beurt aan Beige Banquet. Het is de perfecte plek voor hun puntige rock en punk muziek, die dan ook goed in de smaak valt. Niets ontziend walst de band over de gewillige zaal heen, die zich maar al te graag door elkaar laat schudden door de levendige nummers. De toevoeging van percussie zorgt voor een leuke variatie bij de geconcentreerd spelende band.
We spoeden ons naar de Tokkelbaan voor de Britse band DITZ. Frontman Cal Francis voert dit gevarieerde gezelschap aan, gekleed in een jurkje, waardoor hij niet direct overkomt als de zanger van een punk en noise band. Hij is het tegenovergestelde van de macho zanger zoals je die juist vaak ziet in hardcore bands. Hun noise en punk muziek daarentegen is ruig maar ook voorzien van genoeg variatie en is meer dan alleen maar een muur van geluid. Overduidelijk valt dit goed in de smaak en er ontstaat een feestelijke mosh pit voor het podium, waar Francis regelmatig het middenin springt en op een gegeven moment hangt hij aan het podium heen en weer te slingeren. Zo zorgt Ditz voor een hoogtepunt van de dag en hoop ik ze snel weer te zien.
Inmiddels is La Femme begonnen aan hun set op een volgestroomd Sportveld. Het Franse collectief speelt een mix van Krautrock, surf en electropop en combineert dat ook op allerlei manieren. Het klinkt allemaal erg bedaard en heel wild en gevaarlijk wil het niet worden. Maar met een lekker Zeevonkje in de hand is het prima heupwiegen bij de meanderende muziek. Zo komt een lekker dagje met een paar fijne bands tot zijn einde, hoewel het op sommige plekken nog lang niet voorbij is en er nog genoeg feestjes gevierd gaan worden vannacht.
Muziekhonger 