Into The Great Wide Open – zaterdag + zondag, Vlieland, 2+3 september 2023
Zaterdag
We beginnen inmiddels weer in de heerlijke lome eilandmodus te geraken, geholpen door het prachtige en zonnige weer. Vandaag gaan we dan ook wat later van start, nadat we in de zee hebben gelegen en op het gemakje ontbijten met gebakken eieren. Een goede bodem dus om wat live muziek op te gaan zoeken.
Daar is genoeg van te vinden op het eiland dit weekend natuurlijk en we trappen de dag rustig af met de Britse singer-songwriter Billie Marten die in het bos op de Open Plek speelt. Daar komen haar fraaie liedjes volledig tot hun recht. Doordat ze twee muzikanten heeft meegenomen die haar ritmesectie vormen, krijgen haar liedjes nog meer kleur en is het voor mij ook niet teveel folk, wat niet echt mijn smaak is. Het is een sfeervol begin van deze derde dag die zo treffend ingeluid wordt.
Op het Sportveld staat Gaz Coombes inmiddels al klaar om zijn kundige gitaarliedjes te spelen. We kennen Coombes nog uit zijn vorige leven als frontman van Supergrass. Tegenwoordig zijn zijn liedjes wat rustiger en is de branie grotendeels verdwenen, maar heeft hij zich ontpopt tot een bekwaam songwriter. Getooid met hoed dalen de fraaie gitaarmelodiëen neer op het veld waar menigeen de slaap nog wat uit zijn ogen lijkt te moeten wrijven. Er ontstaat een sfeervol optreden, dat nooit echt wil ontvlammen. Coombes doet er wel zijn best voor en de muziek is verder helemaal prima, maar wellicht is het tijdstip zo halverwege op de middag en in de volle zon wat ongelukkig. Maar ik kan zijn muziek en optreden zeker wel waarderen vandaag. En met zo’n koud Zeevonkje van brouwerij Fortuna in de hand en de zon hoog aan de hemel is dit een prima begin van deze dag.
Het Rotterdamse Iguana Death Cult heeft zeker geen last van de zon of slaperig publiek. Ik volg deze band al sinds hun debuutplaat en werd destijds op slag fan. Inmiddels hebben ze een tijdje terug plaat nummer drie Echo Palace gelanceerd, waarop ze een nog gevarieerder geluid laten horen. Hier op de Tokkelbaan spelen ze de planken uit het podium en staat er denk ik niemand meer stil, ondanks de tropische temperaturen. Frontman Jeroen Reek werkt zich in het zweet, breekt een snaar, spant een nieuwe op, terwijl er gewoon wordt doorgespeeld. Vandaag is er niemand die deze fantastische band kan stoppen. Vooraan wordt er wild gedanst en dan duikt Reek er maar bij. Wie nog geen fan was, is het zeker geworden vanmiddag. Ik ben alleen nog maar een grotere fan na vandaag.
Net als Squid, die later vandaag spelen, komt het zevental van KEG uit Brighton. Daar houdt de vergelijking niet op, want wie goed luistert hoort de nodige overeenkomsten in de postpunk nummers van beide bands. Maar waar Squid meer jazzinvloeden gebruikt, zoekt KEG het vooral in dansbare rocknummers. Helaas moeten ze het vandaag zonder drummer doen, waardoor zanger Albert Haddenham genoodzaakt is ook achter de drumkit plaats te nemen. Het zorgt voor iets minder gekte dan normaal het geval zou zijn, maar de band heeft duidelijk genoeg in zijn mars om te blijven boeien.
We blijven hangen op de Open Plek waar in het midden het podium van Lander & Adriaan opgetuigd wordt. De twee Belgische muzikanten spelen namelijk tussen het publiek, waarbij ze hun electronische nummers tussen de bomen laten weerkaatsen. Het zijn dansbare instrumentale nummers rondom beats die vakkundig door Adriaan Van De Velde gespeeld worden. Het mist zijn effect niet, want terwijl de zon onder aan het gaan is, verandert de Open Plek in een sfeervolle club waar iedereen rondom het tweetal staat te dansen.
We spoeden ons naar het Sportveld waar die andere postpunk band uit Brighton gaat spelen, waar ik erg naar uitkijk. Maar dit is niet de minste band uit die Engelse stad want sinds hun debuutplaat weten ze veel indruk te maken. Eerder dit jaar kwam de opvolger O Monolith uit, waarbij de band op geslaagde wijze de nodige verdieping opzocht. Een paar jaar geleden speelden ze al als vrijwel onbekende nieuweling in het bos, maar vanavond keren ze terug als hoofdact en bewijzen ze dat dit live op het podium ook erg goed werkt. Daarbij maken ze het voor het publiek misschien niet altijd even makkelijk met hun muziek die soms kan schuren, maar het is een enorm boeiend muziekavontuur waarop we getrakteerd worden. Ze laten de typische ontsporende postpunk explosies afwisselen met rustigere bedachtzame passages. Maar altijd weten ze de spanning vast te houden en met het nachtelijke Vlieland als decor is dat een magische combinatie.
We sluiten de dag af met een optreden van de Ierse band Sprints, die inderdaad ook uit Dublin komen. Ook dit viertal weet te overtuigen en speelt de Bolder op dit late uur nog even plat met felle rockliedjes die er niet om liegen. Frontvrouw Karla Chubb vuurt op charmante wijze haar scherpe teksten op het publiek af, die wild dansend dit gretig tot zich nemen. Zo eindigt deze dag vol hoogtepunten, die misschien wat loom begon, geheel in stijl.
Zondag
Traditioneel gaat op de laatste, korte festivaldag, ons tempo nog verder omlaag en dompelen we ons volledig onder in de eiland- en festivalsfeer.
Op het Sportveld vertellen en bezingen de dames van Nana Benz Du Togo gepassioneerd hun feministische verhalen, gesteund door de opzwepende klanken. Hier zorgen ook de beide heren op het podium voor, die met zelfgemaakte instrumenten de stuwende ritmes voortbrengen. De Afrikaanse muziek past perfect bij de tropische omgeving vandaag en het publiek is dan ook erg enthousiast. Dus danst iedereen mee met de enthousiaste band hier bij het hoofdpodium.
Voor de laatste keer dit jaar staan we op de Open Plek voor de laatste band op dat podium. Daar vuurt The Bug Club doeltreffend hun korte puntige rockliedjes af op het publiek. Het zijn bondige nummers die soms venijnig voor de dag kunnen komen, dan weer laid back worden gespeeld door het trio uit Wales. Het publiek zet hier nog een laatste keer aan en daarmee wordt dit podium op waardige wijze afgesloten. Met pijn in het hart verlaten we deze altijd magische plek tussen de bomen.
De Amsterdamse formatie Altin Gün keer terug naar Vlieland na hun succesvolle doortocht in 2018, ditmaal om het festival af te sluiten op het Sportveld. Inmiddels is de band de wereld rond gegaan en weten daar iedereen te verrassen met hun Turkse psychedelische muziek. Daardoor is de band nog meer op elkaar ingespeeld en zijn ze nu een geoliede groove machine. Dat mist uiteraard ook hier haar uitwerking niet en de band krijgt zonder problemen het veld aan het dansen. Merve Daşdemir danst zelf vrolijk mee over het podium. Maar de band weet ook het hart te raken met melancholische liedjes en weet die met de feestelijkheid te combineren. Na dit fraaie optreden sluit DJ St. Paul het festival traditioneel af met een geweldig dansfeest omringd door alleen maar blije mensen.
Dat is precies het gevoel wat overblijft na iedere editie van ITGWO: een gevoel van gelukzaligheid na een aantal dagen van geweldige muziek, vrolijkheid, vriendelijkheid en pracht. Maar ook melancholie omdat het weer is afgelopen en ook de zomer, ondanks de heftige opleving deze week, nu ook echt op zijn einde loopt. Daarom komen we volgend jaar gewoon weer terug naar dit stukje paradijs op aarde.
Muziekhonger 